Nowa opowieść " Escalera al cielo ".

Przychodzę do Was z moją nową serią, nową książką czy opowiadaniem, który tytuł brzmi " Escalera al cielo". Kolejne części możecie śledzić zarówno tu, jak i na Wattpadzie. Link do tego znajdziecie na końcu prologu. Pod tym linkiem będzie też opis tej historii. Mam nadzieję, że ta tematyka i to, co się w niej wydarzy spodoba Wam się, bo ja osobiście zakochałam się w tej historii i mam nadzieję, że przekażę Wam całe moje serce. Po kilku tygodniach prac nad nią, obmyślania i łez wzruszenia mogę Wam to wreszcie pokazać, więc zapraszam serdecznie do czytania, komentowania i śledzenia dalszych losów bohaterki. Jednocześnie chcę Was poinformować, że tytuły nie są przypadkowe i jest w nich coś, co jest w każdej piosence. Mam nadzieję, że kiedyś ktoś z Was zgadnie o co chodzi. Nie przedłużam już.
Dziękuję.

Zapięła ostatni guziczek jasnego sweterka. Dziewczynka śpi w nosidełku, ssąc smoczek a jej malutkie rączki trzymają mocno biały kocyk, który dostały za pierwszą wypłatę swojej mamy. Jest śliczny. Kremowa biel połączona z odcieniem różowego. Chyba wszystkie księżniczki mają coś z tym kolorem wspólnego, a z nią nie mogło być inaczej. Z resztą idealnie pasuje do ciemnych oczek małej gwiazdy. 

- Jesteś pewna, że ten wyjazd to dobra decyzja? Dobrze wiesz, że wystarczy jedno słowo, a każdy ci tu pomoże. Nie warto się bać tego. - usłyszała szept Elizabeth, która odgarniała z krzesła swoje ciemne sukno.

- Nie każde szczęście to szczęście. Nieraz to po prostu ironia smutku. A jej nie dam nawet tego. Przykro mi, że muszę cię zawieść. Znajdź dla niej dobrą rodzinę. - poprosiła cicho dziewczyna.

Ciemne blond włosy opadają leciutko na zaczerwienione policzki dziecka. Sięgają jej do piersi, więc aniołek zna ten dotyk. To coś, co trzymała dużo więcej razy niż smoczek.

- Wrócisz? - zapytała niepewnie i jakby ze strachem przed odpowiedzią. Pytanie padło, więc nie było możliwości odwrotu, choć chciała zatrzymać w tym momencie czas i nie pozwolić nad dalszy rozwój zdarzeń.

- Wyjeżdżamy oboje do południowej Azji, za dwa tygodnie mamy wykład w Japonii. Tego miasta na mapie nie zaznaczyliśmy. - odpowiedziała bez emocji, choć w jej duszy szalało teraz tsunami łez i wichura wspomnień.

- Powiedziałaś mu? - dodaje po chwili, wzdychając lekko bo wie, że każde kolejne jej pytanie to krok do zakończenia tej części.

- Nie. Ty też nie powiesz. Nigdy się nie dowie o niej. - przymknęła na chwilę powieki i schyliła się, by ostatni raz pocałować zaróżowione czoło swojej córeczki.

- Jesteś pewna, że zakon jest lepszy niż pierś własnej matki? - pokręciła głową, głaszcząc dłoń dziewczyny dużo lat młodszej od niej.

- Wszystko jest lepsze ode mnie. Ode mnie i od niego. - wyszeptała. - Nie kontaktuj się ze mną już nigdy, nie próbuj mnie szukać. Wiem, że Bóg ci na to nie pozwala, ale nie mów jej prawdy choćby płakała. Zginęłam w wypadku razem z mężem, a ona jako jedyna się uratowała. 

- Dobrze wiesz, że będzie pytać o ciebie. Może nie teraz, ale jak będzie w twoim wieku sama pozna prawdę. A wtedy będziesz żałować. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Co najwyżej z zamkniętymi drzwiami bez zamka na klucz. Modlitwa... - zaczęła.

- Wiem. - przerwała jej. - Ale gdyby Bóg mnie kochał... nie dopuściłby do tego.

- Nie wolno ci tak mówić. 

- Teraz już mi wszystko jedno. Może mnie wrzucić pod samochód, ale ja decyzji nie zmienię. - zacisnęła wargi i wstała, poprawiając kwiecistą sukienkę. - Myśl co chcesz o mnie ale nikogo nie kochałam tak mocno jak ją. A jak kogoś kochasz, to błąd jest największą oznaką miłości. Wiem, że robię źle ale tylko tak będzie szczęśliwa. Wszyscy będziemy.... Muszę już iść. Rodzice czekają.

- Twój ojciec cię do tego zmusza, prawda? - Elizabeth zasuwa za sobą krzesło i podchodzi do czarnego jak heban nosidełka.

- Proszę nie zaczynaj znów od nowa. 

- Ty zaczynasz. - zauważyła.

- Ale to zupełnie inna sytuacja. - zaprzeczyła momentalnie. - Spraw, by była tu szczęśliwa. O nic więcej cię nie proszę.

Łza spływa jej po policzki na widok  dziewczynki, która niczego nieświadoma pogrążona jest w błogim śnie. Wie, że gdy się obudzi będzie płakać i jej szukać, ale nie jest jedyną osobą, która tak będzie zaczynać swój dzień. Dziecko zapomni, ale ona niestety nie. To ją w tym momencie najbardziej przeraża i choć chce się cofnąć, nie potrafi. Boi się. Zabiera ze stołu swoją szarą torebkę i zakłada ją na ramię. Wyjmuję z niej jeszcze zapasowy smoczek dziewczynki, ale po chwili wrzuca go z powrotem i zapina zamek. Słysząc klakson czarnego auta marki Porsche ociera policzki, uważając na makijaż i poprawia włosy.

- Będę się modlić codziennie do Matki Bożej byś wróciła. - usłyszała z ust zakonnicy.

Udała, że tego nie wypowiedziano obok niej i skinęła głową na pożegnanie delikatnie, po czym skierowała się do wyjścia. Elizabeth przypatrywała się jej przez okno, jak wsiada do samochodu i nie patrząc nawet na duży budynek odjechała. Przymknęła na chwilę powieki z bezsilności i wyjęła z kieszeni różaniec w kolorze pięknej czerwieni. Opatuliła go wokół nadgarstka, modląc się cicho i podeszła do nosidełka. Wzięła dziewczynkę ostrożnie na ręce i poszła zanieść ją do łóżeczka, które czekało na nią od kilku tygodni.  Kładąc ją spojrzała na obraz małego Jezusa w ramionach Matki na ścianie. Uśmiechnęła się delikatnie i przykryła ją kocykiem, po czym złożyła całusa na jej główce i wyszła.

Nie wiedziała, że na tym świecie jest teraz dziewczyna, która zanosi się płaczem.

*****
Link do historii na Wattpadzie: https://www.wattpad.com/story/69667167-escalera-al-cielo